परीक्षा हॉलमध्ये तीन तास मराठी निबंध Essay on Three Hours in Examination Hall in Marathi

परीक्षा हॉलमध्ये तीन तास मराठी निबंध Essay on Three Hours in Examination Hall in Marathi: विद्यार्थी दररोज नियमित शाळेत जात असतात. त्यांना तेथील वातावरणात कोणताही नवीन बदल जाणवत नाही, परंतु परीक्षेच्या दिवशी शाळेचा रंग बदलेला असतो.

परीक्षा हॉलमध्ये तीन तास मराठी निबंध Essay on Three Hours in Examination Hall in Marathi

परीक्षा-हॉलच्या दिशेने

एस. एस. सी. ची परीक्षा चालू होती. त्यादिवशी इंग्रजीचा पेपर होता. परकीयांच्या या भाषेबद्दल माझी जुनीच शत्रुता होती. देवाचे नाव घेऊन आणि दही लावून मी घराबाहेर पडलो. संपूर्ण इंग्रजीच्या पाठ्यपुस्तकाची घोकंपट्टी केली. माझे हृदय बळकट झाले पण त्या मूर्ख काळ्या मांजरीने माझा मार्ग कापला. माझ्या हृदयाचा ठोका वाढला, परीक्षेत काय होईल याची चिंता वाढू लागली.

प्रश्नपत्रिकेचे वाटप

मी परीक्षा हॉलमध्ये येताच शाळेची घंटी वाजली. सर्व विद्यार्थी आपापल्या ठिकाणी जाऊन बसले. लगेचच, निरीक्षक आले. निरीक्षकाने आधी सर्वांना उत्तर पत्रिकांचे वाटप केले. उत्तर पत्रिकेवर विद्यार्थ्यांनी आपले नाव, तारीख, विषय, क्रमांक इ. लिहिले. त्यानंतर लगेचच एक घंटी वाजली आणि प्रश्नपत्रिका वाटप करण्यात आल्या.

परीक्षा सुरू होणे, काही प्रसंग

प्रश्नपत्रिका मिळताच काहींना आनंद झाला, तर कोणी निराश झाले. थरथरत्या हातांनी मी प्रश्नपत्रिका देखील घेतली. एका दृष्टीक्षेपाने आनंद झाला. मला सर्व प्रश्न येत होते. सर्व विद्यार्थी प्रश्नांची उत्तरे लिहिण्यात मग्न होती. निरक्षक वर्गात फिरू लागला. माझा पेन विजेसारखा चालू लागला. पहिल्या एका तासात मी तीन प्रश्न सोडवले. जरा वर बघितले, काहींचा पेन सरसर चालत होता. तर काही विध्यार्थ्यांना काही प्रश्न त्यांच्या अभ्यासक्रमामध्ये नसल्यासारखे वाटत होते. काही खोडकर विद्यार्थी वारंवार बोटाने एकमेकांना खुणवत होते. काहींनी धाडसाने पुस्तकाची पाने फाडून टाकली होती, परंतु निरीक्षकाच्या तीक्ष्ण दृष्टीने काहीजण बळी पडले, मग त्याच्या सर्व योजनेचे बारा वाजले.

तिसरा तास – उर्वरित दहा मिनिटे

दोन तास कसे गेले कळले नाही. त्याच बरोबर माझ्या लिखाणाची गतीही वाढली. बऱ्याच जणांनी बरेच काही लिहिले होते आणि बरेच काही बाकी ठेवले होते. अर्धा तास निघून गेला. ज्यांनी संपूर्ण प्रश्नपत्रिका सोडविली होती त्यांनी उत्तरे पुन्हा तपासायला सुरुवात केली. यावेळी चेतावणीची घंटी वाजली. ‘जोपर्यंत माझा श्वास चालू आहे, तोपर्यंत मी लिहणार’ असा विचार मी करत राहिलो. मी शेवटचा प्रश्न सोडवला. प्रत्येकाने आपले नशिब निरीक्षकांच्या स्वाधीन केले, काहींनी मनापासून तर काहींनी मनाविरुद्ध.

निरोप

खरोखर, या तीन तासांच्या परीक्षेमुळे काही जण रडतात आणि बरेच हसतात. मी आनंदी होतो आणि परीक्षाहॉल सोडून घराकडे निघालो.